Krzeslo

Krzeslo, na środku. A jak. Bawie sie w Rewolucjonistke, jak Mrożek w swoim tekście, choć daleko mi do spania w szafie. Potykam sie sama, 'kto to tu postawil?!' mysle zloszczac sie na idiote, ktory stawia krzeslo na srodku pokoju. Zastanawiam sie chwile. Sama je tu postawilam, dzis rano, w przyplywie dobrego nastroju. Teraz potykam sie i zloszcze na skutki mego dobrego nastroju. Krzeslo dalo do myslenia. Nie chce mi sie znosic go na dol. Usiade na stole i bede patrzyc w otwarte okno. Ustawienie stolu przy oknie bylo genialnym pomyslem. Patrzec ponad dachami i drzewami, oddychac. Nie zadawac pytan, dlaczego tak jest, czemu nie inaczej itp. Nie winic nikogo. Oddychac patrzac na ten pokryty noca swiat.