Bezradność chyba dobija każdego z nas, tylko nie tych najwiekszych egoistow. Czasem tak trudno znalesc w sobie jeszcze odrobinke cierpliwosci. Ona sie konczy. Cierpliwość i ta "przyjaźń". Znowu zbyt wiele pytan i rozterek nagromadzilo sie w moim sercu. Dlatego dzis jade po odpowiedzi. I wszystkie rozterki zniknął. Czasem mam dziwne wrażenie, że wszechśwait czegoś chce ode mnie, coś próbuje mi powiedziec. I wtedy oni wszyscy tak sie na mnie patrzą...tak dziwnie...
Musze sie przyznac, ze chce uciec. Zasnąć. Ile można walczyc? Ścierać sie z ponurą rzeczywistością. Na jak długo jeszcze starczy mi sił? A co będzie kiedy to ja upadnę i nie będe mieć siły wstać i podniesc moj miecz. Mam ochote nim rzucic, zostawic go, ten miecz. Mam dosc. Czemu ja tak dużo widze i rozumniem? Nawet wojownicy maja czasem dosc walki. Qurna, to nic. Musze tylko zlapac głębszy oddech. I sens. Dzis znajde odpowiedzi.