Jest marzec. Życie cieknie. Szkoła gdzieś w tle. Alkohol gdzieś w podświadomości efektywnie przedziera się do świadomości. Plany, te bliższe i dalsze, lęki i obawy. Myśl powtarzająca się jak mantra "potrzebuje pieniędzy, potrzebuje pieniędzy". Niewygodna samotność, która mogłaby zniknąć, ale ja nie potrafię na siłe, mimo to desperacja, nie jestem normalna. Śnią mi się spierzchnięte usta i nieudane wyjazdy. Myśle nad drugim podejściem, ale mój stach mnie przerasta, jeszcze rozum się wtrąca. I tak nic by z tego nie było...prawda? Części źle dopasowane. Więc desperacja trwa. Chce świętego spokoju, a sama sobie spokoju nie dam. Tęsknie za kimś, kogo sama sobie namalowałam, gdzie jesteś mój piękny obrazie? Wiem, wiem, że miałam o tobie zapomieć...